Χαρά Θεοχάρους.

Δημιουργός μιας ιδιαίτερης εικαστικής αντίληψης, ο γλύπτης Χρήστος Αλευράς μορφοποιεί το υλικό του - κατεξοχήν το λευκό μάρμαρο - και το αναδεικνύει σε κομιστή νοημάτων.
            Στηριζόμενος πάνω σε βασικούς, σταθερούς άξονες της πλαστικής τέχνης, χαραγμένους εδώ και αιώνες, ανανοηματοδοτεί το υλικό του, εμποτίζοντάς το με νέα προσωπικά ερωτήματα και απαντήσεις ήδη σχηματισμένες σε μηνύματα.
Τα πανάρχαια σχήματα της σφαίρας και του κύβου, κυρίως, με όλη την αρχέγονη δύναμη που περικλείουν, το απλό σχήμα, την αρμονικότητα στις αναλογίες και την εν δυνάμει πλαστικότητα, αποτελούν τη βάση, τη μορφοπλαστική αρχή πάνω στην οποία κατατίθεται η γλυπτική διαπραγμάτευση.
Οι δημιουργίες του Αλευρά δηλώνουν εν πρώτοις τη λιτή μορφή τους και ενστικτωδώς μέσω αυτής μας οδηγούν στην πρωτόγονη, αρχετυπική γένεση της γλυπτικής. Αθόρυβα, γεφυρώνουν μιαν απόσταση αιώνων από τη γένεση της γλυπτικής και τις πρώτες μορφές της, ως τις κατακτήσεις της αφαιρετικής απόδοσης, γιατί όπως και στην αρχή έτσι και στην αφαιρετική δήλωσή της το περιεχόμενο συμπυκνώνεται στην απτική τελειότητα της φόρμας, εκείνης που εξαγνίζει και λαμπρύνει το φυσικό φως και γίνεται δεκτή κυρίως μέσα από τις πρωτεύουσες αισθήσεις της όρασης και της αφής.
Το θέμα σχηματίζεται έξεργα ή έσω της φόρμας και βασίζεται όχι τόσο σε μία συγκινησιακή παρόρμηση ή ασυνείδητη αισθητική επιλογή, απόλυτα συνυφασμένη με την ανάγκη εξερεύνησης του υλικού, του εσωτερικού δεσίματος που προκύπτει, αλλά κυρίως με συγκεκριμένη λογική και συναίσθηση.
Για το Χρήστο Αλευρά η έννοια της εξέλιξης και της συνέχειας στη ζωή κατέχει ύψιστη σημασία στο έργο του. Η πορεία του κάθε ανθρώπου ορίζεται από σταθμούς, όπου αυτός καλείται να επιλέξει το δρόμο που θα ακολουθήσει.   Τα κομβικά  σημεία των  διακλαδώσεων και η εκλογή τους ενός από τους δύο δρόμους που θα ακολουθήσει ορίζονται στο έργο με το γράμμα  Υ.
Η συλλογιστική αυτή μεταφέρεται κατόπιν σε συλλογικότερο επίπεδο και αφορά στον άνθρωπο, κάτοικο του πλανήτη γη και τη θέση που καλείται αυτός να κρατήσει απέναντι στην ίδια τη φύση, για να αποφευχθεί ή όχι η όδευση προς έναν άνθρωπο αντίγραφο του εαυτού του.
Η ύλη στο έργο του Αλευρά μεταμορφώνεται. Το σκληρό μάρμαρο προσφέρει μια γοητευτική αντίσταση. Η ισορροπία ανάμεσα στο άκουσμα του υλικού και την χειραγώγησή του είναι μία λεπτή και επίπονη εργασία που θα επιφέρει τελικά την απόλυτη ισοτέλεια και σε τελική θεώρηση την ακέραια ομορφιά.
Η αναζήτηση της διαχρονικής αρμονίας, οι συμπαγείς μορφές, δουλεμένες με τρόπο άρτιο τεχνικά, ο συγκερασμός με την πνευματικότητα που αντιπροσωπεύουν τα ερωτήματα, αποτελούν τις εικόνες μιας μνήμης που ταξιδεύει στο παρελθόν, αναπλάθει τις γλυπτικές δομές στο παρόν αλλά ουσιαστικά στοχεύει στο μέλλον.


                                                                                    Χαρά Θεοχάρους
                                                                                   Ιστορικός Τέχνης